De Staatsloterij heeft zich schuldig gemaakt aan misleiding en gesjoemel. Als goedmakertje komt er een Bijzondere Trekking waaraan gedupeerden gratis mee kunnen doen. Velen vinden deze tegemoetkoming ver onder de maat, eigenlijk niet meer dan een fooi.
Tijdens mijn archiefonderzoek naar het reilen en zeilen van het voormalige vliegkamp krijg ik op enig moment een Engelstalig document onder ogen. In het document is te lezen dat een zestal Amerikaanse studenten plus begeleiders in juni 1987 een bezoek aan het vliegkamp zullen brengen. Ze hebben meegedaan aan de jaarlijkse schrijverswedstrijd voor studenten en zijn als winnaars uit de bus gekomen. Het onderwerp waarover geschreven diende te worden luidde; Wat betekent de NAVO voor mij als Amerikaans staatsburger? De prijs is niet minder dan een reisje van een week naar Europa. Geen lullig prijsje al zeg ik het zelf!
In Brussel wordt het hoofdkwartier van de NAVO bezocht en zijn er ontmoetingen met NAVO-functionarissen. Er staat zelfs een gesprek met de Secretaris Generaal van de NAVO op de agenda. Mijn interesse is gewekt. Het zou toch mooi zijn als ik na al die jaren één van die winnaars zou kunnen traceren. Gelukkig worden de prijswinnaars, allen jongens, met hun volledige naam en universiteit vermeld in het document. Zo is er ene Tony (Ohio), Matthew (Connecticut), Howard (Oregon), Steve (Oregon), Jonathan (Californië) en Kevin (Pennsylvania).
Na een uurtje stoeien op het internet heb ik twee potentiële kandidaten gevonden. Ik stuur ze een bericht met het verzoek om met mij contact op te nemen. Binnen een dag heb ik van eentje antwoord. Hij is het inderdaad en hij heeft alles van toen bewaard. Twee dagen later zit ik de foto’s van het bezoek aan het vliegkamp op mijn laptop te bekijken. Op één van de foto’s poseert de groep studenten plus begeleiders onder aan de trap van een Orion. Andere foto’s tonen het overhandigen van een wapenschildje aan de Amerikaanse delegatie door de commandant van 320 squadron.
Bij het zien van de foto’s bekruipt mij het gevoel dat hier toch iets raars aan de hand is. Hoe kan het dat die studenten uitgerekend het voormalige vliegkamp bezoeken? Wie bedenkt zo iets? Aan mijn getraceerde prijswinnaar vraag ik welke plaatsen in Nederland ze nog meer hebben bezocht. Hij antwoordt, dat ze met de bus slechts een dagtocht vanuit Brussel naar Valkenburg hebben gemaakt en geen andere plaatsen in ons land hebben aangedaan. De logica van het bezoek aan het vliegkamp ontgaat mij volledig. Waarom zou je een halve dag in de bus gaan zitten om enkel een Orion te bekijken? Combineer het van mijn part met een bezoek aan het Anne Frank Huis. Er is tenslotte niets mis aan Amerikanen enig historisch besef bij te brengen.
Een volgende keer zal ik vertellen over een tweetal Nederlandse prijswinnaars. Zij vertrekken vanaf het vliegkamp voor wel drie weken naar het buitenland en hebben daar een bijzondere ontmoeting. Zelf heb ik nog nooit iets gewonnen. Hoewel, mijn partner is een lot uit de loterij!