Als jong ventje ben ik er getuige van hoe een dorpsgenoot een Duitse toerist die de weg naar Katwijk vraagt antwoordt; “In 1940 hebben jullie het ook kunnen vinden dus doe je best.” Vooral de generatie die de Tweede Wereldoorlog bewust heeft meegemaakt kan het woord Duitser niet over zijn lippen krijgen en spreekt steevast over de mof.
Met bosjes tegelijk komen ze op 10 mei 1940 uit de Juncker transporttoestellen aan hun parachutes naar beneden. De eerste groep springt rond de klok van 05.30 uur ten zuidoosten van het nog in aanbouw zijnde vliegveld, niet veel later gevolgd door een tweede groep ten noordwesten. Een kleine vijf jaar huizen ze op het vliegveld. Vanuit het missiehuis Sint Willibrord in Katwijk aan Zee worden een piano van het type Ibach en een biljart naar het vliegveld overgebracht waarmee de bezetter zich in hun vrije tijd ontspannen. En, als klap op de vuurpijl gaan ze er met de sluiting van het vliegkamp in 2005 ook nog eens vandoor met een achttal van onze Orions. Nee, die Duitsers hebben het behoorlijk verpest.
Dat diezelfde rot moffen de Marine Luchtvaart Dienst verschillende keren uit de brand heeft geholpen zijn we wellicht vergeten. Zo zijn het Duitse vliegers die met onze collega’s de eerste weken mee de lucht in gaan in onze vliegtuigen van het type Breguet Atlantic na het opheffen van het vliegverbod in december 1981. Een vliegverbod dat werd ingesteld nadat een derde exemplaar verloren is gegaan. Zo zijn het Duitse vliegverkeersleiders die mede de verkeerstoren op het vliegkamp bemannen in tijden van personeelsschaarste zodat onze vliegoperaties zonder problemen voortgezet kunnen worden.
De Tweede Wereldoorlog is nog geen vijftien jaar achter de rug als er in het geheim wordt onderhandeld tussen de Duitse en Nederlandse marine over het huisvesten van drie Duitse squadrons op Valkenburg met in totaal 44 vliegtuigen. Het vliegkamp is in die periode met tienduizenden vliegbewegingen al één van de drukste vliegvelden van Nederland. Met nog eens 44 extra toestellen zal het aantal vliegbewegingen aanzienlijk groeien. Bijkomend probleem is de accommodatie op het vliegkamp. Voor het personeel van de Marine Luchtvaart Dienst is die al verre van ideaal. Er is in feite geen mogelijkheid om extra mensen voor langere duur te huisvesten. De Duitsers zijn dan ook slechts in kleinere getale en voor korte duur welkom. En zo gebeurt het dat er in de eerste helft van de jaren zestig diverse keren groepen Duitsers met hun vliegtuigen op het vliegkamp worden gedetacheerd.
In die tijd is het nog de gewoonste zaak van de wereld om in de lokale krant aandacht te schenken aan het wel en wee rond het vliegkamp. Echter, over deze nieuwe Duitse inval wordt met geen woord gerept! In een schrijven van de Chef Marinestaf wordt het Duitse personeel uit naam van de Nederlandse autoriteiten uitdrukkelijk opgedragen buiten het vliegkamp in burger gekleed te gaan. En, om geen slapende honden wakker te maken, is het dragen van Duitse laarzen eveneens verboten!
